Rozdział 4

"Delta"

*Denis*

Oglądaliście kiedyś Małych Agentów?

Jeśli tak, to pamiętacie pewnie śmieszną scenkę, w której bohaterowie przez kilka godzin spadają wewnątrz wulkanu, a na końcu okazuje się, że to była tylko iluzja?

Ja się tak właśnie czułem. Już przez kilkadziesiąt minut spadałem, nie widząc nawet siebie. Całkowita ciemność.

Jeśli nie wiecie jakie to uczucie, oświecę Was: Bardzo denerwujące.

Po kilku następnych próbach przyzwyczajenia się do sytuacji, postanowiłem spróbować zasnąć.

Nie było to zbyt inteligentnym posunięciem z mojej strony, ponieważ po kilku sekundach usłyszałem co raz głośniejsze dźwięki, a po zaledwie ułamku sekundy potężne uderzenie w plecy i opór wody.

Wpadłem gdzieś. Mam nadzieję, że gdy otworzę oczy, zobaczę jakiś basen, a nie szambo.

No i tak na szczęście było. Gdy otworzyłem oczy, zobaczyłem, że znajduję się w basenie, znajdującym się w czyimś ogrodzie. Huk... a może raczej plusk, towarzyszący mojemu upadkowi z nieba... Fajnie to brzmi, nie?

W każdym bądź razie narobiłem trochę hałasu. W sumie to nie ja, ale ten ktoś, kto mnie zrzucił. Teraz to nieistotne.

Mój upadek narobił tyle zamieszania, że w domu, obok którego znajdował się basen, zapaliły się światła. Poczułem się jak włamywacz albo nastolatek, który pijany włamał się do basenu...

Możliwie bezszelestnie podpłynąłem do brzegu, skąpanego w cieniu drzew, rosnących w skrajni akwenu i czekałem na rozwój wydarzeń.

Do wyjścia na taras podszedł mężczyzna w szlafroku. Wyglądał jak taki stereotypowy, pulchny i bogaty dyrektor. Czujnym wzrokiem zmierzył cały ogród, po czym powolutku oddalił się od oszklonych drzwi.

Ja, korzystając z sytuacji, wyskoczyłem na brzeg. ledwo unikając poślizgu na krawędzi basenu. 

Gdy znalazłem się poza basenem, jakby automatycznie wszedłem w miejsce pod drzewem, który było całkowicie skąpane w ciemności. Wolałem uniknąć jakichkolwiek zatargów z obcymi, zwłaszcza że póki co nie wiedziałem gdzie i kim jestem.

***

Idąc ulicą marzyłem tylko o jednym - a mianowicie aby moje ubrania były suche. Myślałem, że aniołowie mają na Ziemi jakieś ulgi dla VIPów, ale niestety - złośliwość rzeczy martwych nie rozróżnia Nieba i Ziemi.

Wiem, że to płytkie, ale noszenie mokrych ubrań, które od nasączenia wodą były strasznie ciężkie, było strasznie denerwujące.

Czemu ja nawet na chwilę nie pomyślałem o tym, aby chociaż bluzkę zdjąć i wyżymać?

Oj, Denis.

Ulica była pogrążona w ciszy. Drzewa w skrajni drogi tańczyły wolno w rytm nocnego wiatru. Co kilka minut w oddali słychać było jakiś samochód, co mogło oznaczać dwie rzeczy.

Jeden - nie jestem na totalnym zadupiu pustkowiu.

Dwa - gdzieś niedaleko jest ''główna'' ulica.

Obie opcje nie były w sumie aż tak tragiczne, ponieważ przy każdej z nich musiałem kiedyś spotkać kogoś lub zobaczyć jakąś wskazówkę dotyczącą tego, gdzie jestem.

Moja wręcz niezawodna intuicja kolejny raz mnie nie zawiodła. Na końcu ulicy ujrzałem pierwszą od kilku kilometrów latarnię.

Bynajmniej pierwszą działającą...

Jej słaba żarówka oświetlała zaledwie niewielką przestrzeń, ale wystarczyło to, abym mógł zauważyć zakręt i tabliczkę z nazwą ulicy. 

S Kachina.

Aha, to jesteśmy w domu. W Mesie byłem bardzo dawno temu, ale nie przeszkadza mi to w tym, aby pamiętać najpiękniejsze miejsca w tym mieście, które jednocześnie były od niedawna tylko i wyłącznie wyciskaczem łez.

Kiedyś mieszkał tu mój kolega, Luke Bright, który wyprowadził się z Phoenix z matką, gdy ta dostała w Mesie atrakcyjną ofertę pracy. Luke'a znałem od zawsze, jego wyprowadzka wprowadziła pierwsze od wielu lat dni, w których nie widywaliśmy się codziennie.

W najbliższe wakacje odwiedziłem bruneta i spędziliśmy prawie dwa miesiące, praktykując różne, zwariowane sporty. Jeździliśmy wyczynowo na rowerze, rolkach i deskach, biegaliśmy i spędzaliśmy dużo czasu w parku linowym.

Od naszych rówieśników różniliśmy się tym, że my nigdy nie mieliśmy żadnych przykrych wypadków i kontuzji.

Pod koniec wakacji, gdy drogą mailową planowaliśmy kolejne wakacje pełne przygód, moja mama dostała telefon, w którym smutna mama Luke'a poinformowała nas, że chłopaka potrącił rozpędzony samochód.

Gdy czym prędzej dotarłem do jednego ze szpitali w Mesie, Bright leżał w sali Nr 13 w stanie, delikatnie mówiąc, tragicznym.

Gdy lekarze ustabilizowali jego stan, poinformowali mamę Luke'a, że chłopak jest prawdopodobnie nieodwracalnie sparaliżowany od pasa w dół, a ruchy tułowia i górnych kończyn są ograniczone do minimum.

Kiedy na następny dzień chłopak się obudził, każdy był ciekawy jego reakcji na zaistniałą sytuację. Jego pierwsze słowa brzmiały: "A-ale świetny gips!"

W czasie, gdy Luke był nieprzytomny, do szpitala wpadli wszyscy przyjaciele bruneta i ponad trzydzieści osób podpisało mu się na gipsie na ręce.

Cały pierwszy miesiąc roku szkolnego spędziłem na wygłupianiu się z Lukiem i pomaganiu mu w jego drobnej rehabilitacji. Pomagałem mu sięgnąć rękami do klawiatury komputera, pisać na niej pojedyncze zdania oraz poruszać się samodzielnie na wózku. 

Chłopak nie żałował, że już nigdy nie wsiądzie na rower, a z każdej ''nowo poznanej'' umiejętności cieszył się jak dziecko.

Nikomu nie przeszkadzała niepełnosprawność Luke'a. Jedyną osobą, która się od niego odwróciła, była jego suka dziewczyna, Emily, której pokazywanie się z osobą na wózku prawdopodobnie psułoby jej swag.

Paraliż Luke'a nie sprawiał mu zbyt dużo problemów. Oprócz drobnych skurczów mięśni, na które nikt nie zwracał uwagi, jego ''choroba'' nie dokuczała mu za bardzo. 

W piątek, na dzień przed moim wyjazdem do domu na weekend, Luke obudził się w dość dobrym humorze. Gdy zszedłem na dół w celu przygotowania brunetowi śniadania, usłyszałem głośny jęk. Pamiętam jak dziś, że spytałem tylko, czy nic się nie stało. Ten odkrzyknął ''Nie''.

Gdy wróciłem na piętro z talerzem pełnym kanapek, zastałem Luke'a, leżącego na łóżku w embrionalnej pozycji z sardonicznym uśmiechem wymalowanym na twarzy. Chłopak patrzał w przestrzeń, a jego szczęka drgała w nieokreślonym ruchu.

Tego samego dnia Luke trafił do szpitala, a ja, po ustabilizowaniu jego stanu, pojechałem na weekend do domu.

Na następny dzień dostaliśmy telefon powiadamiający o śmierci Luke'a, u którego wykryto tężec. 

Rozpaczy nie było końca. Razem z mamą ''zamieszkaliśmy'' na chwilę u pani Bright, aby ulżyć jej w cierpieniu. 

Ceremonia pogrzebowa była wręcz piękna. Połowa szkoły Luke'a w Mesie, wszyscy znajomi z Phoenix oraz rodzina chłopaka przyszli na pogrzeb. Niektórzy byli wyposażeni w jakieś rzeczy, które przypominały im o chłopaku. Na ceremonii zjawiła się nawet Emily, na którą wszyscy, mimo okoliczności, krzywo patrzyli. 

Przy końcu pogrzebu, gdy nadszedł czas złożenia trumny do dołu, zgłosiłem chęć powiedzenia czegoś. Prowadzący ceremonię w milczeniu pokiwał głową i ustąpił mi miejsca. Ja podniosłem niewielkie pudełko, które miałem ze sobą i podszedłem do trumny. Z kieszeni wyjąłem pomiętą kartkę, którą do dzisiaj trzymałem w portfelu. Był to ''testament'' Luke'a, który napisał dla żartów w wieku dziesięciu lat.

- To jest testament Luke'a. Napisał go sześć lat temu - powiedziałem łamiącym się głosem. - Napisał, że chce być pochowany z tym, co kocha, ze swoimi pasjami i tym, o co walczył.

Mówiąc to, sięgnąłem do kartonu i wyjmując z niego kolejno dzwonek rowerowy, małą deskorolkę, ochraniacz, mysz komputerową i flagę-rekwizyt z gry - układałem je w trumnie.

W ślad po mnie inne osoby układały w trumnie małe rzeczy, które kochał Luke. Były to ulubione zdjęcia, małe przedmioty, płyty i inne drobiazgi.

Po moim wystąpieniu w gronie żałobników nie było osoby, która nie płakałaby jak bóbr.

Po uroczystości na przykrytym ziemią grobie stanął nagrobek z wyrytym napisem:

Luke Bright

28.05.1999r. - 26.08.2015r

Syn, wnuk, przyjaciel

Zarażał optymizmem do końca

"W życiu bowiem istnieją rzeczy, o które warto walczyć

do samego końca''

***

Ze wspomnienia o przyjacielu ocknąłem się jak z transu i zdałem sobie sprawę, że cały ten czas stałem przy tabliczce z nazwą ulicy i wpatrywałem się w przestrzeń. 
Otarłem pojedyncze łzy z twarzy i rozejrzałem się.

Zaczęło się przejaśniać i co raz więcej samochodów jeździło po ulicy. Zauważyłem nawet osoby, wychodzące z psami na spacer. Z podejściem jeszcze optymistycznym postanowiłem spytać się kogoś o... właściwie to nie wiem o co.
Jeśli spytam o to, gdzie jestem, może ktoś mi odpowie, ale jak spytam kim jestem... Nie, no bo po co miałbym kogoś obcego pytać kim jestem? Idąc chodnikiem, zauważyłem, że zmierzam na czołówkę ze starszą panią, prowadzącą na smyczy Yorkshire Terriera.
Ubrana była w kożuch, zupełnie jakby temperatura na dworze nie wynosiła 23*C.
- Yyy, dzień dobry - powiedziałem, stając koło staruszki.
- Chodź już, Miki, chodź - mruknęła staruszka, nie zaszczycając mnie nawet spojrzeniem.
W sumie rozumiem ją, kto by odpowiadał na zaczepki od obcego.
Skręcając na E Florian Ave, zauważyłem jadącą na deskorolce brunetkę w czapce zimowej, trzymającą przy uchu telefon. Jechała dosyć szybko. Musiała gwałtownie ''przeskoczyć'' na drugą stronę chodnika i muszę przyznać, że wyszło jej to dosyć spektakularnie. Byłbym miło zaskoczony, gdyby nie fakt, że jechała wprost na mnie.
Nim zdążyłem zareagować, brunetka... przejechała przeze mnie. Poczułem tylko mrowienie w brzuchu.
Uhm, to by wyjaśniało, dlaczego starsza pani mnie zignorowała.
Najzwyczajniej w świecie mnie nie widziała.
Dziewczyna na deskorolce zatrzymała się gwałtownie i rozejrzała się wokół. Przytrzymując barkiem telefon przy uchu poprawiła spodenki i czapkę, wciąż rozmawiając:
- A nie nic, po prostu coś mi dmuchnęło w twarz... pewnie opór powietrza - mruknęła. - Tak czy siak idziesz dzisiaj na tą imprezę w Delta? - zapytała zaciekawiona osobę po drugiej stronie.
- No to się widzimy - odjechała.

Uhm, oglądaliście szóstą część Harry'ego Pottera? Wiem, wiem - coś za często czuję się jak bohaterowie filmów... ale nie jestem psychofanem!
No więc w filmie Harry po wypiciu Płynnego Szczęścia czuł się tak, jakby musiał znaleźć się u Hagrida, prawda?
Ja tak mam z ową Deltą. Nie wiem, czy to jakiś cholerny anielski efekt czy nie, ale wiem, że do wieczora musiałem znaleźć Deltę.


________________________________________________________________________


No witam, witam :P
Długo mnie tu nie było, c'nie?
Ale już jestem! I mam rozdział, heh :) Trochę nudno, bo dużo opisów i mało akcji, ale wynagrodzę Wam to w piątym rozdziale, obiecuję :)))

Pozdrawiam i do przeczytania!!